کد مطلب:21947 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:22

گنجینه پرسمان » اخلاق و عرفان

چگونه مي توان در عمل به سعادت و كمال رسيد؟

اگر آدمي همواره جناح علم و تذكر را تقويت كند، در مرحله عمل نيز توفيق حاصل خواهد كرد. در اين رابطه چند چيز ضروري و لازم است و هرقدر انسان آنها را تقويت كند نتيجه بهتر و افزون تري دريافت خواهد داشت: الف) ازدياد پيوسته معرفت به خداوند و اوصاف جمال و جلال الهي و خود را پيوسته به ياد او داشتن. اين معرفت موجب ازدياد عشق به او نيز مي شود و اگر به جايي رسيديد كه حب او تمام دل را فراگرفت ديگر علاقه به هرچيز ديگر حتي مباحاتي كه مزاحم توجه به اويند از بين مي رود چه رسد به حب معاصي. ب ) شناخت واقعي دنيا و امور دنيوي. به عبارت ديگر اگر انسان واقعا اين مطلب را دريابد و دركمون نفس خويش مستقر سازد و به چشم شهود بنگرد كه جهان و آنچه اين جهاني است همه اموري گذرا وفاني اند و جز آنچه الهي و خدايي است ماندني نيست دل از كثرات عالم تعينات برخواهد كند و جز به معبود حقيقي دل نخواهد سپرد. ج ) آنچه گفته شد در مراتب بالا بود و رسيدن به آن هم چندان ساده نيست. اما براي - پيادگان كه محصور در هواهاي رنگارنگ نفساني اند - راه هاي ساده تري وجود دارد كه هرچند استقامت و ديرپايي موارد بالا را ندارد اما سهل الوصول تر و فراچنگ شدني تر است. به علاوه نيل مقدمه لازم نيل به مراتب فوق نيز مي باشد و آن عبارت است از: 1- داشتن مطالعاتي پيوسته پيرامون معاد و آثار و عواقب وخيم و دهشت زاي معاصي. در اين صورت حب گناه تدريجا اندك مي شود و به فرض چنين نشود خوف عذاب الهي مانع انجام گناه مي گردد. 2- اشتغال نفس به عبادات مانند نماز شب روزه دعاها و... . 3- حضور قلب در نماز و توجه به اين كه با چه كسي سخن مي گوييم و چه مي گوييم و درچه جايگاهي هستيم. يعني خود را بنده اي ذليل در پيشگاه رب الارباب ديدن و در قيام نماز چنان باشيم كه گويي قيام قيامت است.